Team Telstar op de Alpe!

Donderdag 9 juni 2011. Tijd : 04.00 uur. De wekker gaat af.
Voetstappen op de houten trappen, een chalet boven op een Franse berg komt tot leven. Een rare tijd om op te staan voor een normale doordeweekse donderdag. Maar dit is geen normale dag. Vandaag is het een speciale dag, de dag dat het gaat gebeuren! D-Day voor alle Alpe d'HuZes deelnemers!
De Franse berg kleurt vandaag oranje en duizenden fietsers gaan alles geven om zoveel mogelijk keer de steile hellingen te bedwingen.
Nadat iedereen op zijn manier heeft geprobeerd een soort van ontbijt naar binnen te krijgen staan we even later buiten onder een lantarenpaal. Het is nog donker buiten en onder een zwak oranje licht wordt er een groepsfoto gemaakt voordat we ons met de fiets de mistige duisternis van het dal in begeven. Ik ben de enige met duidelijke verlichting op de fiets (gele kaart voor de rest!) en ga voorop als we om 5 minuten over 5 in de pedalen klikken en beginnen met een lange, lange fietsdag.
Na een aantal bochten komen we de eerste fietsers tegen die al om 4.30 uur zijn gestart. Omringd door motoren met felle koplampen dansen ze omhoog en verdwijnen achter ons in de stilte. Na zo’n 25 minuten zijn we veilig beneden. Een lange koude afdaling is achter de rug en we mogen eindelijk beginnen met klimmen en warm worden!
Als team staan we onder de startboog door en fietsen we de eerste paar honderd meter samen voordat het stijgingspercentage onze groep uit elkaar slaat. Klimmen is iets heel persoonlijks en ieder gaat dan ook in zijn eigen tempo aan de eerste 13,5 kilometer beginnen. De eerste van hopelijk 6 beklimmingen want we zijn ambitieus en vol vertrouwen maar de berg zelf zal bepalen of onze doelen bereikt zullen worden.
Ik klim omhoog in een file van rode knipperende of continu brandende lampjes. Nog nooit was het hier zo druk op dit tijdstip. Het is een bijzonder en indrukwekkend gezicht. Meer dan 4000 lotgenoten...nee....medestrijders gaan eensgezind en met dezelfde gedachte omhoog.
Kippevel. En niet van de kou.
Ik rij soepel en dat is een hele opluchting. De eerdere (trainings)dagen was dit niet het geval en ik heb het dan ook naar m’n zin ondanks het vroege tijdstip.
Gedurende de klim begint het langzaam licht te worden en komt de horizon tot leven en vult zich met majestueuze grijze reuzen. De toppen zijn verscholen in witgrijze bewolking. Maar het is droog en er zijn vooruitzichten op een zonnige middag. Je krijgt wat je verdient zeggen ze. Het mag dan misschien niet op mij persoonlijk slaan maar het evenement op zich verdiend een zonnige stralende dag!
Onderweg passeer ik matten en camera’s die alle inspanningen vastleggen. Piepen betekent lachen en ontspannen. Nu nog relaxt, straks een stuk moeilijker vrees ik.
De eerste klim gaat zoals ik zei gemakkelijk en ontspannen en na 1 uur en 13 minuten ben ik boven en rij tussen de enthousiaste supporters voor het Palais des Sports door. Zo vroeg en nu al zo druk. Dat gaat aan het eind van de dag een geweldig feest worden hier bovenop de Alpe!
De kou dwingt me om door te rijden en ik ben dan ook al snel weer aan het afdalen. Bij ons chalet stop ik even om water en koolhydraten bij te tanken. Wat een luxe zo’n servicepunt langs het parcours! De pitsstop kost me nog geen 10 minuten en voordat ik het weet gooi ik mijn zwaartepunt al weer door de eerste bocht.
Het “grote” licht begint (hoewel nog onzichtbaar) al flink aan de hemel te stijgen en de “kleine” lichtjes doven langzaam één voor één. Ik ben begonnen aan de 2e klim en demonteer ze al rijdend en stop ze in mijn achterzak. Ze zijn niet meer nodig en dat scheelt straks toch mooi weer zo’n 200 gram. Alle kleine beetjes helpen!
Het duurt weer even voordat de afgekoelde spieren weer in hun ritme zijn maar na de eerste 5 zware steile stukken is de cadans weer teruggevonden. Ik zie mijn teammaatjes stuk voor stuk afdalen terwijl ik stijg. Een blik van herkenning en een kreet die langzaam dooft in de diepte. Een ritueel dat zich gedurende de dag nog meerdere keren zal herhalen.
Begeleid en gestimuleerd door de vele aanmoedigingen langs de kant wordt de 2e klim wederom in een mooi tempo voltooid en kom ik mij na een vergelijkbare inspanning weer op 1800 meter hoogte bij het alsmaar groter wordende ontvangstcomité melden.
Na een snelle kledingwissel ga ik even later in het mooie Telstar zwart/blauw/wit richting startstreep. Nu een stuk beter herkenbaarder voor mijn teammaatjes.
Amber, Ruud, Arthur, Arjan en Chris. Stuk voor stuk kom ik ze tegen. Alpe d’HuZes-kanjers en bovendien ook nog eens ontzettend leuke mensen. Ik ben blij dat ik met ze in een team mag zitten!
Ik ben alweer voor de 3e keer onderweg omhoog en ik merk dat mijn rug een beetje begint tegen te stribbelen. Met m’n benen is niks mis, die voelen goed en doen gestaag hun werk in een monotoon maar krachtig ritme. Ik voel het echter in m’n onderrug langzaam verstijven maar laat me er niet teveel door afleiden. Zou het komen omdat mijn aanhangwagen te vol zit? Ik heb besloten om elke klim aan iedereen op te dragen. Ik fiets niet voor iemand specifiek omhoog hoewel ik Hans en Theo in mijn hart en gedachte mee omhoog draag. Er zijn zoveel mensen die de kracht nodig hebben om hun ziekte te bestrijden en te overwinnen en er zijn er veel te veel die ik moet herinneren en gedenken, bekend en onbekend, dus heb ik de bagagedrager vervangen door een aanhangwagen waarin iedereen plaats mag nemen. Hoewel het mij op die manier misschien meer moeite kost deert het mij niet. Ik zal doorgaan tot het einde en niet verzaken! De kou en uitputting laat ik geen vat op mij krijgen.
Ik heb weer een minuutje in moeten leveren als ik weer boven kom. Maar wat is nou een minuutje op een heel mensenleven of op 1 klim? Helemaal niks en een verwaarloosbaar detail. Ik laat de tijdschema’s en planningen vallen (voor zover ik deze al had) en neem na deze 3e klim een wat langere pauze waarin ik mij goed laat verzorgen. Zowel uitwendig d.m.v. een heerlijke rugmassage door soigneur Johan en inwendig met een heerlijke kop bouillion incl.spaghetti klaargemaakt door mijn steun en toeverlaat Simone. Het ontneemt me bijna de zin om door te gaan en de verleiding om onder een lekkere warme douche te gaan is groot. Maar het is nog vroeg, het is pas kwart voor 11, de dag is nog lang, de benen zijn nog goed, dus doorgaan is de enige optie!
Even voor het middaguur ben ik dan ook weer beneden voor de 4e klim. Ik sta weer onder de startboog, het filmpje is weer teruggespoeld. Klaar voor een nieuwe opname.
Het is bijna een kopie van de 3e als ik weer boven op de Alpe sta. Het klimmen gaat nog steeds goed, het is qua tempo een secondenspel en ook de aanmoedigingen gaan onverminderd door. Hartverwarmend net zoals de zon die eindelijk begint door te breken. Goed voor de spieren en de moraal hoewel de frisse wind een steeds gemenere tegenstander begint te worden.
Onderweg naar het begin van mijn 5e klim kom ik mijn ploegmaatjes 1 voor 1 weer tegen. Allemaal nog onderweg, de één wat frisser dan de ander maar allemaal zo te horen en te zien nog gemotiveerd en strijdbaar! Mijn verwachtingen t.o.v. hun prestaties worden overtroffen. En dat is niet zo gek want het zijn allemaal kanjers zoals alle fietsers die al heel de dag bezig zijn en vechten tegen de vermoeidheid.
Het wordt zwaarder en dat begin ik weer in mijn rug te merken als ik tussen de eerste 5 bochten aan het zwoegen ben. Veel zwaarder dan vorig jaar toen ik in de vorm van mijn leven omhoog leek te dansen! Zwaarder ook dan de eerste 4 van de dag en het tempo begint dan ook een beetje te zakken. Maar ik mag helemaal niet klagen als ik voor de 5e keer boven ben en blijkt dat ik nog steeds weinig tijd heb ingeleverd. Echt leuk kan ik het fietsen niet meer noemen maar dat is ook niet echt belangrijk op deze dag. Steeds hetzelfde stuk op en neer is niet echt stimulerend maar de sfeer op het finishplein is overweldigend mooi en de support is ontzettend motiverend. Dus als ik mij weer heb volgepompt met een dosis mentale energie kan ik weer aan de volgende, en laatste klim, beginnen.
Met teammaatje Amber begin ik voor de 6e maal (zij voor de 5e keer) aan de 21 bochten. Nog 1x aftellen, genieten van het applaus en de muziek, het uitzicht over het dal en de mooie bergen. Nog 1x en dan is het volbracht.
Mijn aanhangwagen is nog steeds vol en ik sleur hem mee naar boven maar tijdens die laatste tocht omhoog denk ik ineens aan 1 passagier. Eigenlijk ken ik hem niet zo goed en we hebben alleen af en toe contact via Twitter. Een kanjer uit het hoge Noorden die ook strijd tegen die meedogenloze ziekte kanker, Jorryt Jansma. Begin dit jaar zijn 2e chemokuur achter de rug en nu werkend aan zijn herstel. Ik wil niemand voortrekken maar speciaal voor hem fiets ik in ieder geval de eerste paar steile bochten en haal ik alles uit de kast. Hij verdient het, net als alle anderen.
Zonder te forceren en in een wat rustiger tempo fiets ik de rest tot aan de laatste eindstreep en ga met mijn handen in de lucht over de finish onder gejuich van het publiek en een overdonderend applaus. Niet voor mij maar voor de inhoud van mijn aanhanger, de echte helden!

Achter de finishmatten, tussen het gekrioel van andere fietsers en supporters word ik gefeliciteerd, schud ik handen en werp mij daarna in de armen van mijn Simone en laat de tranen de vrije loop. Alle emoties van de dag en de afgelopen maanden mogen nu worden bevrijd en komen naar buiten. Je probeert het tegen te houden maar het lukt gewoonweg niet, het hoeft ook niet.

Ook bij Irene, m'n lieve teammaatje van vorig jaar en nu ook 3x omhoog (ondanks blessure!) namens Team Oostland, mag ik nog even nasnikken. We zoeken even steun bij elkaar en delen onze ervaringen. Lees het verhaal en haar belevenissen van de dag op haar blog!
Met het lichaam zo stijf als een plank maar met een voldaan gevoel loop en fiets ik wat later weer richting ons chalet met een warm bad in het vooruitzicht.

Alpe d’HuZes 2011 is voorbij en er komt voor mij GEEN editie 2012, dat is zeker. Ik heb de afgelopen 2 jaar hopelijk genoeg gezoend, gekucht, gerocheld en handen geschud om het virus te verspreiden en anderen mogen het nu overnemen. En er staan er genoeg te trappelen om mee te doen gezien de wachtlijst die er dit jaar was!
Een tip voor de organisatie : geef deze enthousiaste mensen voorrang zodat er weer nieuwe geldbronnen kunnen worden aangeboord.
Ik ben trots op mijn teammaatjes die een geweldige prestatie hebben geleverd. Zowel qua opbrengst en sponsoring als qua fietsen. Chris 3x, Amber 5x, Ruud, Arjan en Arthur 6x de Alpe beklommen en met z’n allen nu al goed voor een bedrag van ruim € 66.000,= aan opbrengst voor het onderzoek naar kanker. Ik kan niet meer dan ongelooflijk trots zijn op Team Telstar dat in 2012 in ieder geval een vervolg zal krijgen met nieuwe teamleden, nieuwe strijdvaardigheid en enthousiasme. Ik ga ze in ieder geval steunen en sponsoren. Jullie ook? Ik zeg DOEN en tot volgend jaar!

Wat een feest!

Afgelopen zaterdag 21 mei werd door Team Telstar en Team Hardleers de spinningmarathon op de Beestenmarkt in Delft georganiseerd. Maanden van voorbereiding en hard werken resulteerden in een geweldig feest op een toplocatie en met superweer!

Een mix van geweldige muziek, 170 superenthousiaste deelnemers, fanatieke en motiverende spinninginstructors en honderden mensen publiek zorgden voor een onvergetelijke middag in het hartje van Delft en een zeer geslaagde actie in het teken van Alpe d'HuZes en het KWF.
Een middag die ook een geweldig bedrag heeft opgebracht ten behoeve van het onderzoek naar kanker waar het uiteindelijk allemaal om te doen was en waar door alle teamleden, bedrijven, vrijwilligers, familie en vrienden belangeloos aan mee is gewerkt.

Er werd uiteindelijk door alle deelnemers en sponsors ruim 24.000 euro bij elkaar gebracht en daar zijn wij natuurlijk ontzettend blij mee en willen dan ook iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt ongelooflijk bedanken. Bij degenen die het mochten ervaren staat nog het kippenvel op de armen en voor alle overige zijn er altijd nog de foto's!

Voor de eerste foto’s klik hier.

Foto’s Amber - Foto’s AJ.

Foto’s AJ via www.picture-life.nl.

Het Shirt van Susan

Ruud heeft Susan een shirt gegeven om daar het een en ander op te schrijven. Ik ga een beklimming in zijn geheel in het teken van Susan zetten. Susan heeft zelf kanker en ik wil dus die beklimming echt helemaal alleen voor Susan doen. En dat moet dan de derde beklimming worden, want dat is denk ik de moeilijkste. Ik moet eigenlijk maar een dag afzien en Susan moet dat al veel langer dus op geven is geen optie!

Team Telstar op TV

Vorige week stonden Amber en Ruud voor de camera van Telstar Online om wat te vertellen over Alpe d'HuZes, ons Team Telstar en de Spinningmarathon van 21 mei a.s.

Ruim 3 minuten goede promotie voor het team en de actie waar we zoveel mogelijk geld voor proberen in te zamelen. Zonder iemand uit het team tekort te doen mag het wel gezegd worden dat Amber en Ruud met hun enthousiasme en hun vlotte babbel al veel sponsors en geld hebben binnengehaald, iets waar wij als overige leden ons aan kunnen optrekken en door laten motiveren. Met z'n 6-en gaan we al richting de 50.000 en er is nog héél veel meer nodig. Kijk in onderstaand filmpje hoe ze het er vanaf brachten.

AGR preview

Afgelopen weekend stond het volledige Team Telstar en een paar extra in het blauw gestoken kanjers aan de start van de Amstel Gold Race. Veel moeilijke kilometers gingen er onder de wielen door en er zijn veel foto's geschoten. Hier alvast een voorproefje. Het verhaal en nog veel meer foto's volgen snel!

Update maart

Het is even stil geweest op het teamblog maar dat betekent natuurlijk niet dat het team heeft stilgezeten. Integendeel!

Op zaterdag 12 maart werd met hele team de Witte Kruis Classic gereden. Een afstand van iets meer dan 100km door Zuid-Holland met op het eind een heuse tijdrit van 3km! Om 9 uur vertrok de groep vanuit Den Haag met 1 van onze teamleden in de achtervolging. Arthur redde het niet om op tijd bij het vertrek aanwezig te zijn maar wist ons halverwege de rit toch in te halen. Een aardige prestatie!

De eerste kilometers door de duinen werden ontsierd door een valpartij van Chris die een vallende verstekeling in onze groep niet meer kon ontwijken en over de kop ging. Gelukkig stapte hij zonder al te veel kleerscheuren weer op en kon zijn weg vervolgen. Helaas moest hij zo'n 15 kilometer later toch afhaken met rugklachten. Bij de finish werden we door hem opgewacht.
De rest van de groep kwam na een mooie route en begeleid door een lekker zonnetje aan bij het gedeelte langs de Nieuwe Waterweg waar de organisatie een stukje van 3 km van de route had bestempeld als tijdrit. Iedereen reed zijn eigen tempo, al dan niet op volle kracht, en toen de versprokkelde groep weer bij elkaar was konden we de laatse 20km naar de finish beginnen.

Na zo'n 4 uur fietsen kwamen we weer aan bij de HALO in den Haag waar we uiteraard even met z'n allen op de foto gingen. Een mooie rit en de eerste gezamenlijke toertocht van Team Telstar was een feit!

Op 19 maart was de Joop Zoetemelk Classic aan de beurt. Een kwartet kwam aan de start voor de 150km vanuit Leiden door het Groene Hart. Uiteraard was Team Telstar er als de kippen bij toen Joop Zoetemelk in hoogst eigen persoon het startschot gaf voor de rit. Ruud en Ton wisten zich aan de startstreep naast de voormalige Olympisch- en Wereldkampioen op te stellen en werden zo door alle aanwezige media op de foto gezet. Met een publicatie in het Leids Dagblad een dag later was het goeie promotie voor het team en de sponsors!

De eerste kilometers waren koud en mistig. Gelukkig klaarde het weer na een uurtje op en kwam er een blauwe lucht en een lekker zonnetje tevoorschijn. Met 4000 deelnemers was het aardig druk op de route met alle wielrenners maar toch konden we bij de 1e koffiestop makkelijk een paar vrije stoelen te pakken krijgen en ging de appeltaart begeleid met koffie er goed in! Brandstof voor de 90km die er nog te gaan waren.

Het tempo zat er lekker in en veel renners profiteerden van het stevige tempo wat Team Telstar er op nahield. De volgende groep varieerde regelmatig van samenstelling en grootte maar altijd was het de blauwe trein die het tempo bepaalde. Na 150km kwamen we weer op de wielerbaan van Swift aan waar we nog even de Col de la Crême Brulee opstormden om vervolgens onder het finishdoek door te gaan. Het verloren vocht werd daarna snel weer aangevuld (met van dat gele spul met dat wit er bovenop, weet niet meer hoe het heet) en werden er nog even wat ervaringen uitgewisseld met onbekende en bekende fietsers. Ook een aantal Alpe d'Huzessers werden begroet aan de finish waaronder Dave Earnshaw en Myrthe en Jan Brak. Stuk voor stuk kanjers die zich ook inzetten voor het goede doel!Nog even op de foto en daarna was het weer gedaan. De 12km uitfietsen naar huis was een bonus die we aan onszelf uitdeelden. Een mooie rit met schitterend weer en een prima organisatie. Op naar de volgende rit!

Bikkels

Het regent. Grote regendruppels tegen het raam. Ze knallen met windkracht 6 tegen het glas. Fietsweer? Niet echt en het warme dekbed wil me haast niet loslaten. Nou ja, meer degene die er onder ligt. Tot zover m'n privéleven. :-)
Het begint te regenen op m'n iPhone. Afzeggingen. 3Ly is de eerste. Begrijpelijk want het bloed trekt zich al uit haar ledematen terug als ze de zuivelafdeling van AH bezoekt. Dit fietsweer wil ik haar niet eens aandoen!
Teammaatje Arthur meldt zich met een beginnend koudje c.q. griepje af. Met dit weer voelen de bacillen zich als vissen in het water en die moeten we in Art z'n geval dus niet aanmoedigen. Ik weet dat teammaatje Ruud klaar staat, bikkel uit Nootdorp en voor niets of niemand bang, maar stuur 'm voor de zekerheid een sms'je. 15 weggegooide eurocenten want natuurlijk staat hij klaar!
Om kwart voor 9 ga ik op weg. Op de nieuwe Ridley, noodgedwongen want de Wilier staat aan de andere kant van Zuid-Holland. Maar nat worden is niet erg, niet voor mij en niet voor een fiets. Richting Pijnacker staat de wind pal tegen en mijn lichte carbon frame met de brede(re) buizen (al kan je daar bij dit materiaal eigenlijk niet van spreken) wappert onder mijn handen alle kanten op. Met dit weer misschien een nadeel maar het is ook gewoon een kwestie van wennen.
Na precies 20km ben ik bij de 4gang waar ik Ruud uit de warme hal naar buiten moet slepen. Hij checkt nog even zijn banden en ik zeg nog bij vertrek, begeleid met een lach, dat hij het niet moet flikken om vandaag een lekke band te krijgen......
Arriverende binnensporters kijken ons verbaasd aan. Verklaren ons voor gek. Begrijpelijk.
Voor de 2e keer ga ik op weg, nu met Ruud in mijn wiel die duidelijk nog warm moet worden. Waar ben ik aan begonnen is op zijn gezicht te lezen, maar na 5 minuten is de blik veranderd. Op oneindig en het verstand op 0 net als wat ik een uur eerder al heb gedaan. De meeste wind gaat langs ons heen en de meeste regen valt naast ons op de straat. En bovendien doen we het voor onszelf. Heel veel cliché's maar we besluiten dat we met deze kilometers het verschil met de rest gaan maken!
Ondanks het slechte weer gaat het eigenlijk best goed, we hebben het niet koud en we fietsen een lekker tempo. Af en toe is het onduidelijk of we een fietspad opdraaien of de sloot inrijden maar we voelen nog steeds asfalt onder de banden al is het aantal diepe of minder diepe plassen niet te tellen.
Via Hazerswoude, Boskoop en Bodegraven komen we aan bij de Reeuwijkse Plassen waar we voor de wind even richting de 40 gaan. Een paar surfers op het water gaan zelfs nog harder. Altijd baas boven baas.
Ruud heeft goeie benen en af en toe denk ik : moet het nou zo hard. Uiteraard spreek ik mijn gedachten niet uit en doe een tandje bij. Zijn goeie benen komen echter abrupt tot stilstand als hij lek rijdt. Met een lekke voorband is het moeilijk sturen en gaat hij bijna in een bocht rechtuit! In mijn ooghoek zie ik de sloot rechts naast de weg en wacht op de plons ware het niet dat er in de bocht een oprit naar een boerderij is. "Droog" komt Ruud tot stilstand.
 

Het eerste reservebandje gaat om het voorwiel en gezamenlijk trekken we de buitenband om de velg. Toch een soort van gezellig samen iets in de buitenlucht doen! Een graad of 2 kouder en een minuut of 5 later zijn we weer onderweg. Het duurt even voor we weer in ons ritme zitten, Ruud stopt nog even een keer om toch maar weer zijn (natte) handschoentjes aan te doen maar dan zijn we echt weer "en route".
Bij Papekop volgen we de fietsroute naar Woerden, dwars door de weilanden en ook dwars door de wind. Even voordat we de A12 willen passeren slaat de pech voor de 2e keer toe. Lek! Nu is de achterband van Ruud aan de beurt. Op een open plek en we besluiten naar het viaduct te lopen wat we even verderop zien liggen. Hier waaien we uit ons jasje en is bandje verwisselen een lastige maar vooral ijskoude opgave.
Wandelen op fietsschoentjes ziet er raar uit maar met alleen wat ganzen in het weiland en een verdwaalde hardloper als toeschouwers durven we het wel aan. Ons fietsgemiddelde is door de wandeling natuurlijk flink naar de klote (pardon!) maar we nemen het maar voor lief.
Onder het beschermende viaduct gaat het 2e reservebandje om het achterwiel. We werken gelijk wat koolhydraten naar binnen want het kacheltje moet van binnen wat opgestookt worden. Het stilstaan zorgt ervoor dat we het koud krijgen. Ruud bibbert als een juffershondje. Is het de kou die toeslaat, of snakt hij naar een warm sigaretje? Het is in ieder geval lastig om samen met Shaky Shakerson de klus te klaren.
Vlak voor Linschoten rijdt Ruud voor de 3e keer lek en nu is de voorband weer de boosdoener. Zonder reservebandjes is plakken de enige optie, gelukkig heb ik plakspullen bij me, maar waar vind je een droog plekkie om dit te doen? In Linschoten blijkt alle horeca gesloten en voor de pui van de plaatselijke keurslager doen we onder een afdak en poging om het lek te dichten. Echt 100% droog krijgen we de binnenband niet maar het lijkt te lukken al zijn we er niet echt zeker van. Met de kou in onze botten zijn we eigelijk nergens meer zeker van. Blijft die band nou hard of niet?
We gaan weer verder. Onze 4e start als ik snel tel. Hopelijk nu echt de laatste.
Het blijkt ijdele hoop want 2 kilometer later voelt Ruud voor de 4e keer het asfalt door het rubber heen. Wéér de voorband en de moed zinkt zo langzamerhand in onze natte schoenen.

We komen tot stilstand voor een grote boerderij. Achter een raam ziet de boerin (de moderne versie) onze vertwijfelde blikken en laat ons binnen in de warme stal achter het huis. Althans een stuk warmer dan buiten.
Even later komt de eigenaar ook even kijken hoe we aan het worstelen zijn met de bandjes. Voor Ruud, die niet meer lijkt te kunnen stoppen met bibberen, heeft hij een dikke jas en het helpt zowaar. Terwijl we de binnenbandjes droog proberen te krijgen kijken 2 ezels die in de stal bivakkeren ons met verbaasde blikken aan (voor zover je deze dieren dergelijke verstandelijke vermogens kan toedichten). Een blik van : wie in deze stal zijn nu eigenlijk de ezels?
Om het voorwiel gaat weer een geplakt binnenbandje maar volgens Ruud is hij nog steeds lek als hij z’n oor tegen de opgepompte band drukt. Ik hoor niks. Ik hoor alleen de regen die nu nog harder tegen de stalruiten slaat. Ze hebben gelijk. Het zijn 4 ezels in een ouwe stal.

De binnenband gaat er weer uit en een 2e geplakt exemplaar is zijn vervanger. Geldt dit nu als de 5e keer lek of niet?
We gaan weer op weg, de stal uit en de kou en regen in, als blijkt dat de voorband het houdt. Voor hoelang weten we niet maar onze koffiestop in Oudewater is zo dichtbij dat we het erop wagen. Ik gooi gelijk het tempo erin want ik snak naar een warme bak koffie met appeltaart!
Net als ik denk dat het ergste nu voorbij is hoor ik Ruud weer achter mij roepen. Weer gooit de voorband roet in het eten. We zijn het zat want zo komen we nooit thuis. Opgeven is geen optie en dat waren we ook niet van plan maar het materiaal wil vandaag echt niet meewerken.
Bij huisnummer 48 staat een man op zijn oprit te wassen. Gezien de bakken met regen die uit de hemel komt een raar moment voor zo'n klusje. We spreken hem aan en we mogen in zijn garage nog een plakpoging wagen. De 2 binnenbandjes lijken Ruud wil in 1e instantie nog niet met het thuisfront bellen maar gaat uiteindelijk overstag. We krijgen koffie en een paar handdoeken van de eigenaar die erg behulpzaam is. Terwijl Ruud voor de blower in de garage enigszins probeert op te drogen bel ik met Simone die in Zoetermeer met een vriendin aan de lunch zit. Onze reddende engel springt gelijk in de auto richting ons adres wat niet door haar navigatie wordt herkend. Telefonisch binnenloodsen dan maar wat boven verwachting erg goed lukt. Door het ronde raampje van de garagedeur zie ik na een krap half uurtje de grote zwarte Audi A4 station verschijnen. De verlossing is nabij!
Even later zitten Ruud en ik in verwarmde stoelen bij een snelheid van 120km per uur bij te komen. Goed voor het gemiddelde alleen tellen deze kilometers helaas niet mee.
In de achterbak liggen 2 fietsen en zit Simone dubbelgevouwen in de weinige ruimte die overblijft. Ooit een ploegleider gezien die zich zo opoffert? Hulde!! :-)
In no time zijn we weer in Nootdorp waar we bij Ruud nog even een bakkie doen en nog wat verder opwarmen. Hij mag 63km noteren en ik mag 83 bij m'n totaal optellen. We mogen ze eigenlijk wel dubbel rekenen en ik kom tot de eindconclusie dat het toch geen 4 ezels waren in die stal, maar gewoon 2 ezels en 2 bikkels!
Het rondje van 115km blijft staan tot volgende week. Wie gaat er mee?

Motivatie

Vandaag stond onderstaand artikel in de Telegraaf. Het is overduidelijk dat er veel onderzoek en dus HEEEEEL veel geld nodig is en als je dit soort berichten leest dan dringt het weer tot je door waarvoor we het allemaal doen!

'Aantal kankergevallen in 2030 verdubbeld'

AMSTERDAM - Vrijdag is het Wereldkankerdag. Volgens KWF Kankerbestrijding gaan deskundigen van de Wereldgezondheidsorganisatie WHO er vanuit dat het aantal kankerpatiënten wereldwijd verdubbelt: van 12,7 miljoen gevallen in 2008 naar 25 miljoen gevallen in 2030.

Volgens de Nederlandse organisatie sterven er meer mensen aan kanker dan aan aids, tuberculose en malaria samen. In 2030 zullen volgens schattingen 11,4 miljoen mensen aan kanker overlijden. In 2008 lag dat aantal nog op 7,4 miljoen.
Sinds 2008 is kanker in Nederland doodsoorzaak nummer een. Volgens KWF Kankerbestrijding krijgt een op de drie Nederlanders ooit in zijn leven kanker. Dat komt neer op 89.000 mensen per jaar. Elk jaar overlijden 42.000 mensen aan de ziekte.
Bij volwassenen komen meer dan honderd kankersoorten voor. De vijf meestvoorkomende soorten zijn: huidkanker (40.000 mensen per jaar), borstkanker (13.000 vrouwen, 90 mannen), dikkedarmkanker (12.000 personen), longkanker (10.700 mensen) en prostaatkanker (9.500 mannen).
Nederlanders die met kanker te maken hebben, kunnen vrijdag in inloophuizen en therapeutische centra terecht voor advies, hulp en ondersteuning. De lijst met adressen is te vinden op http://www.wereldkankerdag.nl/.

(bron : Telegraaf 03/02/2011)

Kleding deel 2

Het is nu eveneens mogelijk om, behalve de kledingsets, ook losse kledingstukken zoals arm- en beenstukken, handschoenen, shirt met lange mouw e.d. te bestellen!
Let op! Er zijn 2 verschillende bestelformulieren. Wil je een korte broek en een shirt met korte mouwen (de "officiële" kledingset) dan mag je dit natuurlijk bij de losse kleding doen, maar als kledingset bestellen is dan slimmer, handiger en voordeliger. Wil je bijvoorbeeld nog een extra shirt met korte mouwen dan moet je die wel bij de losse kleding bestellen!
Ga naar de verschillende bestelformulieren en bekijk de foto's van de kleding. Het wijst zich allemaal vanzelf, een kind kan de was doen en hier is echt geen hogere wiskunde voor nodig!
Is het toch nog niet helemaal duidelijk of heb je vragen voordat je wil bestellen stuur dan gerust even een mailtje naar :

tdtad6@gmail.com

en dan zullen wij zo snel mogelijk duidelijkheid verschaffen!

Het is eigenlijk niet nodig om te vermelden dat de opbrengst van de shirts naar Alpe d'HuZes toe gaat! Maar we doen het toch nog maar eens : Elke euro die wij boven de inkoopsprijs in rekening brengen gaat naar het goede doel!
Wij willen er ook nog maar eens op wijzen dat het hier om KWALITEITS kleding gaat die door de diverse profteams wordt gedragen. Onze prijzen liggen echter behoorlijk onder de winkelwaarde!
Als voorbeeld :
De kledingset heeft een winkelwaarde van ± € 150,00 terwijl wij deze aanbieden voor € 115,00 !!!!

Wij kunnen geen redenen meer bedenken om niet als de gesoigneerde bliksem naar de bestelformulieren te gaan en de kleding te bestellen!

FIETS IN 2011 OOK ROND IN DE TEAMKLEDING VAN TEAM TELSTAR EN STEUN DAARMEE ALPE D'HUZES EN HET ONDERZOEK NAAR KANKER !!

Team Telstar duikt het nieuwe jaar in !!

Tijdens de nieuwjaarsduik in Scheveningen waren de leden van Team Telstar aanwezig om bij het grote publiek de aandacht te vestigen op de actie Alpe d'HuZes en natuurlijk op ons team.
Terwijl Amber en Ton het koude werk op zich namen en 6x de golven van de Noordzee trotseerden, stonden de overige mannen in de nieuwe teamkleding op de boulevard om bij het in grote getalen aanwezige publiek te collecteren voor het goede doel!
Een gek spontaan idee dat half november naar boven kwam drijven en op initiatief van Amber en Arend-Jan (van Team Hardleers) uitgroeide tot een succesvolle actie die het zelfs tot de landelijke Alpe d'HuZes nieuwsbrief bracht. Veel publiciteit dus voor het team en voor de sponsors en alles natuurlijk met het doel om ook met deze actie zoveel mogelijk geld binnen te halen.
Uiteindelijk heeft het in totaal ruim 2600 euro opgebracht en was het een groot succes. Mede dankzij Theo en Patrick die met hun eigen nieuwjaarsduik Team Telstar en Alpe d'HuZes hebben gesteund. Mannen superbedankt en respect voor jullie inzet!
Al met al was het een geweldige happening om mee te maken en kan je voor de foto's van dit spektakel hier kijken! Ga voor nog meer ervaringen ook eens naar het blog van Amber en Arend-Jan en lees hun verslag van de ijskoude start van het nieuwe jaar.

MET DEZE FRISSE START DUIKEN WIJ VOL ENTHOUSIASME HET NIEUWE JAAR IN EN HIERBIJ WILLEN WIJ ALS LEDEN VAN TEAM TELSTAR AL ONZE SPONSORS EEN SUCCESVOL EN SPORTIEF 2011 TOEWENSEN !!!

De mannen collecteren op de boulevard

Even poseren met Theo onze supernieuwjaarsduiksponsor!

De helden die 6x de zee in gingen