Het regent. Grote regendruppels tegen het raam. Ze knallen met windkracht 6 tegen het glas. Fietsweer? Niet echt en het warme dekbed wil me haast niet loslaten. Nou ja, meer degene die er onder ligt. Tot zover m'n privéleven. :-)
Het begint te regenen op m'n iPhone. Afzeggingen. 3Ly is de eerste. Begrijpelijk want het bloed trekt zich al uit haar ledematen terug als ze de zuivelafdeling van AH bezoekt. Dit fietsweer wil ik haar niet eens aandoen!
Teammaatje Arthur meldt zich met een beginnend koudje c.q. griepje af. Met dit weer voelen de bacillen zich als vissen in het water en die moeten we in Art z'n geval dus niet aanmoedigen. Ik weet dat teammaatje Ruud klaar staat, bikkel uit Nootdorp en voor niets of niemand bang, maar stuur 'm voor de zekerheid een sms'je. 15 weggegooide eurocenten want natuurlijk staat hij klaar!
Om kwart voor 9 ga ik op weg. Op de nieuwe Ridley, noodgedwongen want de Wilier staat aan de andere kant van Zuid-Holland. Maar nat worden is niet erg, niet voor mij en niet voor een fiets. Richting Pijnacker staat de wind pal tegen en mijn lichte carbon frame met de brede(re) buizen (al kan je daar bij dit materiaal eigenlijk niet van spreken) wappert onder mijn handen alle kanten op. Met dit weer misschien een nadeel maar het is ook gewoon een kwestie van wennen.
Na precies 20km ben ik bij de 4gang waar ik Ruud uit de warme hal naar buiten moet slepen. Hij checkt nog even zijn banden en ik zeg nog bij vertrek, begeleid met een lach, dat hij het niet moet flikken om vandaag een lekke band te krijgen......
Arriverende binnensporters kijken ons verbaasd aan. Verklaren ons voor gek. Begrijpelijk.
Voor de 2e keer ga ik op weg, nu met Ruud in mijn wiel die duidelijk nog warm moet worden. Waar ben ik aan begonnen is op zijn gezicht te lezen, maar na 5 minuten is de blik veranderd. Op oneindig en het verstand op 0 net als wat ik een uur eerder al heb gedaan. De meeste wind gaat langs ons heen en de meeste regen valt naast ons op de straat. En bovendien doen we het voor onszelf. Heel veel cliché's maar we besluiten dat we met deze kilometers het verschil met de rest gaan maken!
Ondanks het slechte weer gaat het eigenlijk best goed, we hebben het niet koud en we fietsen een lekker tempo. Af en toe is het onduidelijk of we een fietspad opdraaien of de sloot inrijden maar we voelen nog steeds asfalt onder de banden al is het aantal diepe of minder diepe plassen niet te tellen.
Via Hazerswoude, Boskoop en Bodegraven komen we aan bij de Reeuwijkse Plassen waar we voor de wind even richting de 40 gaan. Een paar surfers op het water gaan zelfs nog harder. Altijd baas boven baas.
Ruud heeft goeie benen en af en toe denk ik : moet het nou zo hard. Uiteraard spreek ik mijn gedachten niet uit en doe een tandje bij. Zijn goeie benen komen echter abrupt tot stilstand als hij lek rijdt. Met een lekke voorband is het moeilijk sturen en gaat hij bijna in een bocht rechtuit! In mijn ooghoek zie ik de sloot rechts naast de weg en wacht op de plons ware het niet dat er in de bocht een oprit naar een boerderij is. "Droog" komt Ruud tot stilstand.
Het eerste reservebandje gaat om het voorwiel en gezamenlijk trekken we de buitenband om de velg. Toch een soort van gezellig samen iets in de buitenlucht doen! Een graad of 2 kouder en een minuut of 5 later zijn we weer onderweg. Het duurt even voor we weer in ons ritme zitten, Ruud stopt nog even een keer om toch maar weer zijn (natte) handschoentjes aan te doen maar dan zijn we echt weer "en route".
Bij Papekop volgen we de fietsroute naar Woerden, dwars door de weilanden en ook dwars door de wind. Even voordat we de A12 willen passeren slaat de pech voor de 2e keer toe. Lek! Nu is de achterband van Ruud aan de beurt. Op een open plek en we besluiten naar het viaduct te lopen wat we even verderop zien liggen. Hier waaien we uit ons jasje en is bandje verwisselen een lastige maar vooral ijskoude opgave.
Wandelen op fietsschoentjes ziet er raar uit maar met alleen wat ganzen in het weiland en een verdwaalde hardloper als toeschouwers durven we het wel aan. Ons fietsgemiddelde is door de wandeling natuurlijk flink naar de klote (pardon!) maar we nemen het maar voor lief.
Onder het beschermende viaduct gaat het 2e reservebandje om het achterwiel. We werken gelijk wat koolhydraten naar binnen want het kacheltje moet van binnen wat opgestookt worden. Het stilstaan zorgt ervoor dat we het koud krijgen. Ruud bibbert als een juffershondje. Is het de kou die toeslaat, of snakt hij naar een warm sigaretje? Het is in ieder geval lastig om samen met Shaky Shakerson de klus te klaren.
Vlak voor Linschoten rijdt Ruud voor de 3e keer lek en nu is de voorband weer de boosdoener. Zonder reservebandjes is plakken de enige optie, gelukkig heb ik plakspullen bij me, maar waar vind je een droog plekkie om dit te doen? In Linschoten blijkt alle horeca gesloten en voor de pui van de plaatselijke keurslager doen we onder een afdak en poging om het lek te dichten. Echt 100% droog krijgen we de binnenband niet maar het lijkt te lukken al zijn we er niet echt zeker van. Met de kou in onze botten zijn we eigelijk nergens meer zeker van. Blijft die band nou hard of niet?
We gaan weer verder. Onze 4e start als ik snel tel. Hopelijk nu echt de laatste.
Het blijkt ijdele hoop want 2 kilometer later voelt Ruud voor de 4e keer het asfalt door het rubber heen. Wéér de voorband en de moed zinkt zo langzamerhand in onze natte schoenen.
We komen tot stilstand voor een grote boerderij. Achter een raam ziet de boerin (de moderne versie) onze vertwijfelde blikken en laat ons binnen in de warme stal achter het huis. Althans een stuk warmer dan buiten.Het begint te regenen op m'n iPhone. Afzeggingen. 3Ly is de eerste. Begrijpelijk want het bloed trekt zich al uit haar ledematen terug als ze de zuivelafdeling van AH bezoekt. Dit fietsweer wil ik haar niet eens aandoen!
Teammaatje Arthur meldt zich met een beginnend koudje c.q. griepje af. Met dit weer voelen de bacillen zich als vissen in het water en die moeten we in Art z'n geval dus niet aanmoedigen. Ik weet dat teammaatje Ruud klaar staat, bikkel uit Nootdorp en voor niets of niemand bang, maar stuur 'm voor de zekerheid een sms'je. 15 weggegooide eurocenten want natuurlijk staat hij klaar!
Om kwart voor 9 ga ik op weg. Op de nieuwe Ridley, noodgedwongen want de Wilier staat aan de andere kant van Zuid-Holland. Maar nat worden is niet erg, niet voor mij en niet voor een fiets. Richting Pijnacker staat de wind pal tegen en mijn lichte carbon frame met de brede(re) buizen (al kan je daar bij dit materiaal eigenlijk niet van spreken) wappert onder mijn handen alle kanten op. Met dit weer misschien een nadeel maar het is ook gewoon een kwestie van wennen.
Na precies 20km ben ik bij de 4gang waar ik Ruud uit de warme hal naar buiten moet slepen. Hij checkt nog even zijn banden en ik zeg nog bij vertrek, begeleid met een lach, dat hij het niet moet flikken om vandaag een lekke band te krijgen......
Arriverende binnensporters kijken ons verbaasd aan. Verklaren ons voor gek. Begrijpelijk.
Voor de 2e keer ga ik op weg, nu met Ruud in mijn wiel die duidelijk nog warm moet worden. Waar ben ik aan begonnen is op zijn gezicht te lezen, maar na 5 minuten is de blik veranderd. Op oneindig en het verstand op 0 net als wat ik een uur eerder al heb gedaan. De meeste wind gaat langs ons heen en de meeste regen valt naast ons op de straat. En bovendien doen we het voor onszelf. Heel veel cliché's maar we besluiten dat we met deze kilometers het verschil met de rest gaan maken!
Ondanks het slechte weer gaat het eigenlijk best goed, we hebben het niet koud en we fietsen een lekker tempo. Af en toe is het onduidelijk of we een fietspad opdraaien of de sloot inrijden maar we voelen nog steeds asfalt onder de banden al is het aantal diepe of minder diepe plassen niet te tellen.
Via Hazerswoude, Boskoop en Bodegraven komen we aan bij de Reeuwijkse Plassen waar we voor de wind even richting de 40 gaan. Een paar surfers op het water gaan zelfs nog harder. Altijd baas boven baas.
Ruud heeft goeie benen en af en toe denk ik : moet het nou zo hard. Uiteraard spreek ik mijn gedachten niet uit en doe een tandje bij. Zijn goeie benen komen echter abrupt tot stilstand als hij lek rijdt. Met een lekke voorband is het moeilijk sturen en gaat hij bijna in een bocht rechtuit! In mijn ooghoek zie ik de sloot rechts naast de weg en wacht op de plons ware het niet dat er in de bocht een oprit naar een boerderij is. "Droog" komt Ruud tot stilstand.
Bij Papekop volgen we de fietsroute naar Woerden, dwars door de weilanden en ook dwars door de wind. Even voordat we de A12 willen passeren slaat de pech voor de 2e keer toe. Lek! Nu is de achterband van Ruud aan de beurt. Op een open plek en we besluiten naar het viaduct te lopen wat we even verderop zien liggen. Hier waaien we uit ons jasje en is bandje verwisselen een lastige maar vooral ijskoude opgave.
Wandelen op fietsschoentjes ziet er raar uit maar met alleen wat ganzen in het weiland en een verdwaalde hardloper als toeschouwers durven we het wel aan. Ons fietsgemiddelde is door de wandeling natuurlijk flink naar de klote (pardon!) maar we nemen het maar voor lief.
Onder het beschermende viaduct gaat het 2e reservebandje om het achterwiel. We werken gelijk wat koolhydraten naar binnen want het kacheltje moet van binnen wat opgestookt worden. Het stilstaan zorgt ervoor dat we het koud krijgen. Ruud bibbert als een juffershondje. Is het de kou die toeslaat, of snakt hij naar een warm sigaretje? Het is in ieder geval lastig om samen met Shaky Shakerson de klus te klaren.
Vlak voor Linschoten rijdt Ruud voor de 3e keer lek en nu is de voorband weer de boosdoener. Zonder reservebandjes is plakken de enige optie, gelukkig heb ik plakspullen bij me, maar waar vind je een droog plekkie om dit te doen? In Linschoten blijkt alle horeca gesloten en voor de pui van de plaatselijke keurslager doen we onder een afdak en poging om het lek te dichten. Echt 100% droog krijgen we de binnenband niet maar het lijkt te lukken al zijn we er niet echt zeker van. Met de kou in onze botten zijn we eigelijk nergens meer zeker van. Blijft die band nou hard of niet?
We gaan weer verder. Onze 4e start als ik snel tel. Hopelijk nu echt de laatste.
Het blijkt ijdele hoop want 2 kilometer later voelt Ruud voor de 4e keer het asfalt door het rubber heen. Wéér de voorband en de moed zinkt zo langzamerhand in onze natte schoenen.
Even later komt de eigenaar ook even kijken hoe we aan het worstelen zijn met de bandjes. Voor Ruud, die niet meer lijkt te kunnen stoppen met bibberen, heeft hij een dikke jas en het helpt zowaar. Terwijl we de binnenbandjes droog proberen te krijgen kijken 2 ezels die in de stal bivakkeren ons met verbaasde blikken aan (voor zover je deze dieren dergelijke verstandelijke vermogens kan toedichten). Een blik van : wie in deze stal zijn nu eigenlijk de ezels?
Om het voorwiel gaat weer een geplakt binnenbandje maar volgens Ruud is hij nog steeds lek als hij z’n oor tegen de opgepompte band drukt. Ik hoor niks. Ik hoor alleen de regen die nu nog harder tegen de stalruiten slaat. Ze hebben gelijk. Het zijn 4 ezels in een ouwe stal.
We gaan weer op weg, de stal uit en de kou en regen in, als blijkt dat de voorband het houdt. Voor hoelang weten we niet maar onze koffiestop in Oudewater is zo dichtbij dat we het erop wagen. Ik gooi gelijk het tempo erin want ik snak naar een warme bak koffie met appeltaart!
Net als ik denk dat het ergste nu voorbij is hoor ik Ruud weer achter mij roepen. Weer gooit de voorband roet in het eten. We zijn het zat want zo komen we nooit thuis. Opgeven is geen optie en dat waren we ook niet van plan maar het materiaal wil vandaag echt niet meewerken.
Bij huisnummer 48 staat een man op zijn oprit te wassen. Gezien de bakken met regen die uit de hemel komt een raar moment voor zo'n klusje. We spreken hem aan en we mogen in zijn garage nog een plakpoging wagen. De 2 binnenbandjes lijken Ruud wil in 1e instantie nog niet met het thuisfront bellen maar gaat uiteindelijk overstag. We krijgen koffie en een paar handdoeken van de eigenaar die erg behulpzaam is. Terwijl Ruud voor de blower in de garage enigszins probeert op te drogen bel ik met Simone die in Zoetermeer met een vriendin aan de lunch zit. Onze reddende engel springt gelijk in de auto richting ons adres wat niet door haar navigatie wordt herkend. Telefonisch binnenloodsen dan maar wat boven verwachting erg goed lukt. Door het ronde raampje van de garagedeur zie ik na een krap half uurtje de grote zwarte Audi A4 station verschijnen. De verlossing is nabij!
Even later zitten Ruud en ik in verwarmde stoelen bij een snelheid van 120km per uur bij te komen. Goed voor het gemiddelde alleen tellen deze kilometers helaas niet mee.
In de achterbak liggen 2 fietsen en zit Simone dubbelgevouwen in de weinige ruimte die overblijft. Ooit een ploegleider gezien die zich zo opoffert? Hulde!! :-)
In no time zijn we weer in Nootdorp waar we bij Ruud nog even een bakkie doen en nog wat verder opwarmen. Hij mag 63km noteren en ik mag 83 bij m'n totaal optellen. We mogen ze eigenlijk wel dubbel rekenen en ik kom tot de eindconclusie dat het toch geen 4 ezels waren in die stal, maar gewoon 2 ezels en 2 bikkels!
Het rondje van 115km blijft staan tot volgende week. Wie gaat er mee?