Team Telstar op de Alpe!

Donderdag 9 juni 2011. Tijd : 04.00 uur. De wekker gaat af.
Voetstappen op de houten trappen, een chalet boven op een Franse berg komt tot leven. Een rare tijd om op te staan voor een normale doordeweekse donderdag. Maar dit is geen normale dag. Vandaag is het een speciale dag, de dag dat het gaat gebeuren! D-Day voor alle Alpe d'HuZes deelnemers!
De Franse berg kleurt vandaag oranje en duizenden fietsers gaan alles geven om zoveel mogelijk keer de steile hellingen te bedwingen.
Nadat iedereen op zijn manier heeft geprobeerd een soort van ontbijt naar binnen te krijgen staan we even later buiten onder een lantarenpaal. Het is nog donker buiten en onder een zwak oranje licht wordt er een groepsfoto gemaakt voordat we ons met de fiets de mistige duisternis van het dal in begeven. Ik ben de enige met duidelijke verlichting op de fiets (gele kaart voor de rest!) en ga voorop als we om 5 minuten over 5 in de pedalen klikken en beginnen met een lange, lange fietsdag.
Na een aantal bochten komen we de eerste fietsers tegen die al om 4.30 uur zijn gestart. Omringd door motoren met felle koplampen dansen ze omhoog en verdwijnen achter ons in de stilte. Na zo’n 25 minuten zijn we veilig beneden. Een lange koude afdaling is achter de rug en we mogen eindelijk beginnen met klimmen en warm worden!
Als team staan we onder de startboog door en fietsen we de eerste paar honderd meter samen voordat het stijgingspercentage onze groep uit elkaar slaat. Klimmen is iets heel persoonlijks en ieder gaat dan ook in zijn eigen tempo aan de eerste 13,5 kilometer beginnen. De eerste van hopelijk 6 beklimmingen want we zijn ambitieus en vol vertrouwen maar de berg zelf zal bepalen of onze doelen bereikt zullen worden.
Ik klim omhoog in een file van rode knipperende of continu brandende lampjes. Nog nooit was het hier zo druk op dit tijdstip. Het is een bijzonder en indrukwekkend gezicht. Meer dan 4000 lotgenoten...nee....medestrijders gaan eensgezind en met dezelfde gedachte omhoog.
Kippevel. En niet van de kou.
Ik rij soepel en dat is een hele opluchting. De eerdere (trainings)dagen was dit niet het geval en ik heb het dan ook naar m’n zin ondanks het vroege tijdstip.
Gedurende de klim begint het langzaam licht te worden en komt de horizon tot leven en vult zich met majestueuze grijze reuzen. De toppen zijn verscholen in witgrijze bewolking. Maar het is droog en er zijn vooruitzichten op een zonnige middag. Je krijgt wat je verdient zeggen ze. Het mag dan misschien niet op mij persoonlijk slaan maar het evenement op zich verdiend een zonnige stralende dag!
Onderweg passeer ik matten en camera’s die alle inspanningen vastleggen. Piepen betekent lachen en ontspannen. Nu nog relaxt, straks een stuk moeilijker vrees ik.
De eerste klim gaat zoals ik zei gemakkelijk en ontspannen en na 1 uur en 13 minuten ben ik boven en rij tussen de enthousiaste supporters voor het Palais des Sports door. Zo vroeg en nu al zo druk. Dat gaat aan het eind van de dag een geweldig feest worden hier bovenop de Alpe!
De kou dwingt me om door te rijden en ik ben dan ook al snel weer aan het afdalen. Bij ons chalet stop ik even om water en koolhydraten bij te tanken. Wat een luxe zo’n servicepunt langs het parcours! De pitsstop kost me nog geen 10 minuten en voordat ik het weet gooi ik mijn zwaartepunt al weer door de eerste bocht.
Het “grote” licht begint (hoewel nog onzichtbaar) al flink aan de hemel te stijgen en de “kleine” lichtjes doven langzaam één voor één. Ik ben begonnen aan de 2e klim en demonteer ze al rijdend en stop ze in mijn achterzak. Ze zijn niet meer nodig en dat scheelt straks toch mooi weer zo’n 200 gram. Alle kleine beetjes helpen!
Het duurt weer even voordat de afgekoelde spieren weer in hun ritme zijn maar na de eerste 5 zware steile stukken is de cadans weer teruggevonden. Ik zie mijn teammaatjes stuk voor stuk afdalen terwijl ik stijg. Een blik van herkenning en een kreet die langzaam dooft in de diepte. Een ritueel dat zich gedurende de dag nog meerdere keren zal herhalen.
Begeleid en gestimuleerd door de vele aanmoedigingen langs de kant wordt de 2e klim wederom in een mooi tempo voltooid en kom ik mij na een vergelijkbare inspanning weer op 1800 meter hoogte bij het alsmaar groter wordende ontvangstcomité melden.
Na een snelle kledingwissel ga ik even later in het mooie Telstar zwart/blauw/wit richting startstreep. Nu een stuk beter herkenbaarder voor mijn teammaatjes.
Amber, Ruud, Arthur, Arjan en Chris. Stuk voor stuk kom ik ze tegen. Alpe d’HuZes-kanjers en bovendien ook nog eens ontzettend leuke mensen. Ik ben blij dat ik met ze in een team mag zitten!
Ik ben alweer voor de 3e keer onderweg omhoog en ik merk dat mijn rug een beetje begint tegen te stribbelen. Met m’n benen is niks mis, die voelen goed en doen gestaag hun werk in een monotoon maar krachtig ritme. Ik voel het echter in m’n onderrug langzaam verstijven maar laat me er niet teveel door afleiden. Zou het komen omdat mijn aanhangwagen te vol zit? Ik heb besloten om elke klim aan iedereen op te dragen. Ik fiets niet voor iemand specifiek omhoog hoewel ik Hans en Theo in mijn hart en gedachte mee omhoog draag. Er zijn zoveel mensen die de kracht nodig hebben om hun ziekte te bestrijden en te overwinnen en er zijn er veel te veel die ik moet herinneren en gedenken, bekend en onbekend, dus heb ik de bagagedrager vervangen door een aanhangwagen waarin iedereen plaats mag nemen. Hoewel het mij op die manier misschien meer moeite kost deert het mij niet. Ik zal doorgaan tot het einde en niet verzaken! De kou en uitputting laat ik geen vat op mij krijgen.
Ik heb weer een minuutje in moeten leveren als ik weer boven kom. Maar wat is nou een minuutje op een heel mensenleven of op 1 klim? Helemaal niks en een verwaarloosbaar detail. Ik laat de tijdschema’s en planningen vallen (voor zover ik deze al had) en neem na deze 3e klim een wat langere pauze waarin ik mij goed laat verzorgen. Zowel uitwendig d.m.v. een heerlijke rugmassage door soigneur Johan en inwendig met een heerlijke kop bouillion incl.spaghetti klaargemaakt door mijn steun en toeverlaat Simone. Het ontneemt me bijna de zin om door te gaan en de verleiding om onder een lekkere warme douche te gaan is groot. Maar het is nog vroeg, het is pas kwart voor 11, de dag is nog lang, de benen zijn nog goed, dus doorgaan is de enige optie!
Even voor het middaguur ben ik dan ook weer beneden voor de 4e klim. Ik sta weer onder de startboog, het filmpje is weer teruggespoeld. Klaar voor een nieuwe opname.
Het is bijna een kopie van de 3e als ik weer boven op de Alpe sta. Het klimmen gaat nog steeds goed, het is qua tempo een secondenspel en ook de aanmoedigingen gaan onverminderd door. Hartverwarmend net zoals de zon die eindelijk begint door te breken. Goed voor de spieren en de moraal hoewel de frisse wind een steeds gemenere tegenstander begint te worden.
Onderweg naar het begin van mijn 5e klim kom ik mijn ploegmaatjes 1 voor 1 weer tegen. Allemaal nog onderweg, de één wat frisser dan de ander maar allemaal zo te horen en te zien nog gemotiveerd en strijdbaar! Mijn verwachtingen t.o.v. hun prestaties worden overtroffen. En dat is niet zo gek want het zijn allemaal kanjers zoals alle fietsers die al heel de dag bezig zijn en vechten tegen de vermoeidheid.
Het wordt zwaarder en dat begin ik weer in mijn rug te merken als ik tussen de eerste 5 bochten aan het zwoegen ben. Veel zwaarder dan vorig jaar toen ik in de vorm van mijn leven omhoog leek te dansen! Zwaarder ook dan de eerste 4 van de dag en het tempo begint dan ook een beetje te zakken. Maar ik mag helemaal niet klagen als ik voor de 5e keer boven ben en blijkt dat ik nog steeds weinig tijd heb ingeleverd. Echt leuk kan ik het fietsen niet meer noemen maar dat is ook niet echt belangrijk op deze dag. Steeds hetzelfde stuk op en neer is niet echt stimulerend maar de sfeer op het finishplein is overweldigend mooi en de support is ontzettend motiverend. Dus als ik mij weer heb volgepompt met een dosis mentale energie kan ik weer aan de volgende, en laatste klim, beginnen.
Met teammaatje Amber begin ik voor de 6e maal (zij voor de 5e keer) aan de 21 bochten. Nog 1x aftellen, genieten van het applaus en de muziek, het uitzicht over het dal en de mooie bergen. Nog 1x en dan is het volbracht.
Mijn aanhangwagen is nog steeds vol en ik sleur hem mee naar boven maar tijdens die laatste tocht omhoog denk ik ineens aan 1 passagier. Eigenlijk ken ik hem niet zo goed en we hebben alleen af en toe contact via Twitter. Een kanjer uit het hoge Noorden die ook strijd tegen die meedogenloze ziekte kanker, Jorryt Jansma. Begin dit jaar zijn 2e chemokuur achter de rug en nu werkend aan zijn herstel. Ik wil niemand voortrekken maar speciaal voor hem fiets ik in ieder geval de eerste paar steile bochten en haal ik alles uit de kast. Hij verdient het, net als alle anderen.
Zonder te forceren en in een wat rustiger tempo fiets ik de rest tot aan de laatste eindstreep en ga met mijn handen in de lucht over de finish onder gejuich van het publiek en een overdonderend applaus. Niet voor mij maar voor de inhoud van mijn aanhanger, de echte helden!

Achter de finishmatten, tussen het gekrioel van andere fietsers en supporters word ik gefeliciteerd, schud ik handen en werp mij daarna in de armen van mijn Simone en laat de tranen de vrije loop. Alle emoties van de dag en de afgelopen maanden mogen nu worden bevrijd en komen naar buiten. Je probeert het tegen te houden maar het lukt gewoonweg niet, het hoeft ook niet.

Ook bij Irene, m'n lieve teammaatje van vorig jaar en nu ook 3x omhoog (ondanks blessure!) namens Team Oostland, mag ik nog even nasnikken. We zoeken even steun bij elkaar en delen onze ervaringen. Lees het verhaal en haar belevenissen van de dag op haar blog!
Met het lichaam zo stijf als een plank maar met een voldaan gevoel loop en fiets ik wat later weer richting ons chalet met een warm bad in het vooruitzicht.

Alpe d’HuZes 2011 is voorbij en er komt voor mij GEEN editie 2012, dat is zeker. Ik heb de afgelopen 2 jaar hopelijk genoeg gezoend, gekucht, gerocheld en handen geschud om het virus te verspreiden en anderen mogen het nu overnemen. En er staan er genoeg te trappelen om mee te doen gezien de wachtlijst die er dit jaar was!
Een tip voor de organisatie : geef deze enthousiaste mensen voorrang zodat er weer nieuwe geldbronnen kunnen worden aangeboord.
Ik ben trots op mijn teammaatjes die een geweldige prestatie hebben geleverd. Zowel qua opbrengst en sponsoring als qua fietsen. Chris 3x, Amber 5x, Ruud, Arjan en Arthur 6x de Alpe beklommen en met z’n allen nu al goed voor een bedrag van ruim € 66.000,= aan opbrengst voor het onderzoek naar kanker. Ik kan niet meer dan ongelooflijk trots zijn op Team Telstar dat in 2012 in ieder geval een vervolg zal krijgen met nieuwe teamleden, nieuwe strijdvaardigheid en enthousiasme. Ik ga ze in ieder geval steunen en sponsoren. Jullie ook? Ik zeg DOEN en tot volgend jaar!